هنوز تصویر لحظات حضورمان در این مکان نازنین (روز چهارشنبه بیست و هفتم بهمن ماه سال یکهزار و سیصد و هشتاد و نه)، چون تپش قلبمان همراهیمان می کند. مسئولین صمیمی و مهربان و دلسوز و میهمان نواز و خندان، همراه با همکارانشان که یکی از یکی گُل ترند و دلنشین تر، هنوز انگار ما را به نمایش توان های به کار گرفته شان در مؤسسه می گردانند و ما از این همه زیبایی و طراوت و نظم و نظافت و نزاکت لذّت می بریم.
اسم از هیچکس نمی برم که همه شان شامل دعای خیر همه مان باشند، یکسان. اگرچه برخی یا فردی بیش از دیگران کوشا ... از همین جا ممنون همه شانیم. مجتمع وان یابان
